Van stad naar land

Soms moet je een nieuw avontuur aangaan in het leven. Al was het maar om nieuwe energie te krijgen. Die kun je niet altijd maar uit jezelf halen. Bovendien: stilstand is achteruitgang. Een beroemd cliché. Hoe ouder ik word, hoe meer ik van clichés ga houden. Het zijn vaak nietszeggende zinnetjes, totdat je meemaakt wat de bedenker ervan heeft meegemaakt. Of voelt wat de bedenker heeft gevoeld. Dan valt het kwartje. Dan wordt een suffe dooddoener ineens een inspirerende levensles. Het leven gaat door. Dat is er ook zo eentje. Een niksig zinnetje totdat je een keer lelijk stil komt te staan in het leven. Door een persoonlijke crisis, ziekte of andere heftige ervaring. Maar goed, een nieuw avontuur dus. Ik ga er binnenkort eentje aan, samen met mijn gezin. We gaan verhuizen. Naar het platteland, midden in de natuur.

Waarom? Dat vragen veel mensen me. Een mooi huis in de heerlijke Schildersbuurt, tuinhuis in het Stadspark, wat wil je nog meer? Nou, we willen niet meer, maar anders. Misschien is de beste reden voor onze verhuizing wel dat we al zestien jaar lang in hetzelfde huis wonen. En al dertig jaar in dezelfde stad. Vervat in een cliché: verandering van spijs doet eten, verandering van huis doet wonen. Maar hiermee doe ik onze beslissing wel wat tekort. We willen eigenlijk al heel lang in de natuur wonen. Net zo graag als in de stad eigenlijk. Kortom, de natuur is na dertig jaar stad wel eens aan de beurt.

Nog zo’n fijn cliché, een van de favorieten van mijn vader: je doet het goed of je doet het niet. Het geldt eigenlijk voor alles in het leven, ook voor wonen als het aan mij ligt. Wonen in de stad? Dan ook dicht bij het centrum. In een leuk stadshuis, waar je waarschijnlijk studenten hoort en de tuin wat krap is. Waar je auto op straat in de regen staat, met het mos op de rubbers van de ramen. Maar waar je elk moment van de dag of de avond even de stad in kunt lopen of fietsen. En zo volop gebruik maakt van de winkels, terrassen, eettentjes, kroegjes en gezellige festivals. Wonen in de natuur? Dan ook buiten het dorp. Vrijstaand, tussen het groen. Met buren op flinke afstand. Kortom, geen compromissen als buitenwijken van de stad. Waar de projectontwikkelaar je in de brochure ‘het beste van twee werelden’ beloofde – natuur en stad – maar waar je uiteindelijk geen van beide hebt. Of buiten wonen in een wijkje van een dorp, waar je spelende kinderen hoort in plaats van zingende vogels. En uitzicht hebt op het gazon van de overburen in plaats van hectares weilanden. Nee, we hebben goed in de stad gewoond en gaan ook goed buiten wonen. Gevalletje rimboe, inclusief loeiende koeien in het naastgelegen weiland. En drie nieuwsgierige ezels aan de andere kant van het huis.

Laat ik deze column ook maar eens besluiten met zo’n prachtig cliché. Het wordt toegedicht aan Salvador Dalí: elk afscheid betekent de geboorte van een herinnering. Hopla. Doet het natuurlijk leuk op een rouwkaart, maar is wat mij betreft breder toepasbaar. Ik zal de rest van mijn leven blijven genieten van die zestien jaar Groningse Schildersbuurt. Het kostte me totaal geen moeite om er de afgelopen jaren over te schrijven in de buurtkrant. Er zijn hier immers zoveel prachtige gebouwen, gezellige straatjes, leuke winkels en kleurrijke mensen. En de historie van de wijk is al even boeiend als de huidige dynamiek ervan. Als ik straks onder een van de appelbomen in de verte zit te staren, zal ik nog wel eens heimwee hebben naar dit buurtje. Dat kan niet anders. Oké, de laatste dan: je kunt niet alles hebben in het leven.

Deze column verscheen in oktober 2016 in de wijkkrant van de Schildersbuurt Groningen.