Concept & copy, schrijver

Tag: Spaak Pagina 1 van 5

Spaak nu gratis te downloaden!

Afbeelding 199 In mei 2008 kwam mijn boek Spaak uit. Een autobiografische roman over de burn-out die mij trof in 2003. In Spaak kijk ik vijf jaar later terug op die periode, vanuit mijn tuinhuisje aan de rand van de stad. Ik lees daar in het dagboek dat ik eind 2003 en begin 2004 bijhield. Aantekeningen uit de donkerste periode in mijn leven, waarin langzaam het licht weer ging schijnen. Als lezer krijg je inzicht in de oorzaken van mijn burn-out, maak je mee wat voor consequenties deze aandoening had voor mijn dagelijkse leven en lees je hoe ik langzaam overeind krabbel. Spaak is dus geen saai zelfhulpboek zoals de meeste boeken over burn-out. Er komen bovendien universele thema’s aan bod, zoals rouwverwerking, angst, loslaten, acceptatie, de omgang met de pijn van het leven, het verkrijgen van zelfinzicht en persoonlijke groei. De vorm en de inhoud van Spaak maken het boek ook heel interessant voor mensen die geen burn-out hebben (gehad). Ik wissel de dagboekverhalen trouwens af met luchtige stukjes over het reilen en zeilen rond mijn tuinhuisje, vijf jaar later, gezond en wel. Daardoor wordt Spaak ondanks het pittige thema nooit een loodzwaar boek.

Spaak heeft veel media-aandacht gehad in de landelijke pers. Hoogtepunten: een paginagroot interview met Toine Heijmans in de Volkskrant, een twee uur durend radio-interview met Leon Verdonschot in het programma Oeverloos en een optreden bij Sipke Jan Bousema in de televisietalkshow ‘Vijf op Twee’ van de NTR. Het zorgde ervoor dat de eerste druk binnen vier maanden was uitverkocht. Inmiddels is ook de tweede druk op. De afgelopen maanden heb ik nagedacht wat ik wilde met Spaak. Een derde druk of iets heel anders? Ik heb besloten tot het laatste. Vanaf nu is Spaak voor iedereen gratis te lezen. Belangrijkste reden voor deze keuze: de vele positieve, persoonlijke en soms ontroerende reacties die ik heb gehad op het boek. De openheid in Spaak werd beantwoord met openheid door de lezers. In veel reacties bleek dat mensen geraakt werden door mijn verhaal en dat ze er bovendien wat aan hadden in hun eigen leven. Wat mij betreft het mooiste effect dat een boek kan hebben. Ik wens je alvast veel leesplezier en hoop dat ook jij – of iemand in je omgeving – wat hebt aan mijn levenslessen uit mijn burn-out!

Voor de e-pub klik je hier, de pdf vind je hier. Veel leesplezier!

Recensie Spaak

“Het is een vat vol emoties op een prettig presenteerblaadje. En daarom voor iedereen een aanrader.” Zo luidt de conclusie van deze mooie recensie van mijn boek Spaak. Het stond in december 2013 in het blad van burn-outkliniek U-Center.

U-SUPPORTER art pag 2 150dpi

Uit de brand

Met enige regelmaat krijg ik een reactie van een lezer op mijn boek Spaak. Zo ook vandaag. Een leuke e-mail van een meneer uit Dokkum. Ook hij was in 2003 overvallen door een burn-out. Ook hij was op aanraden van een therapeut gaan fietsen. Ook hij was foto’s gaan maken in de natuur en erbij gaan dichten, zoals ik deed in mijn bundel Bermspinsels. Ook hij gaf dat uit in boekvorm. En ook hij stoeit nog op gezette tijden met de juiste balans  in het leven, creatief,  gedreven en getekend als hij is.

Op zich heel bijzonder, al die overeenkomsten. Maar geloof me, die kom ik vaker tegen in de lezersreacties. Veel lezers herkennen situaties, oplossingen en zichzelf in Spaak. Het bijzondere van dit contact zat dan ook meer in zijn tweede e-mail wat mij betreft. Die stuurde hij als reactie op mijn antwoordmail. Daarin bedankte ik hem voor zijn leuke reactie. Ik verwonderde me over onze overeenkomsten. Complimenteerde hem met de foto’s en gedichten op zijn site. En vroeg hem tot slot hoe hij aan Spaak gekomen was. Dat doe ik altijd. Het zal wel de beroepsdeformatie van een marketing- en communicatieman zijn. Ik ben altijd nieuwsgierig. Ken je Spaak via Twitter? Via een vriend of familielid? Via een krantenartikel of radio-interview? Ben je bij een lezing van mij geweest? Of kwam je het zomaar, toevallig ergens tegen? De mailer van vanochtend viel absoluut in de laatste categorie.

Hij schreef in zijn tweede e-mail dat hij veel leest. En dat hij daarom vaak bij een zaak in Dokkum komt, die boekpartijen opkoopt. Recent had dit bedrijf een stapel boeken ingekocht van een boekenwinkel in de stad Groningen waar brand had gewoed. Tussen de boeken met lichte brand- en blusschade viel zijn oog op het ongeschonden exemplaar van Spaak in het schap. De rest is geschiedenis, die je nu kent. Hoe ironisch; een boek over burn-out dat glansrijk en glanzend een brand overleeft!

Wat het voorval nog grappiger, gekker, of hoe je het maar wil noemen maakt, is het volgende. Gisteren werd ik bij mijn tuinhuis geportretteerd door een fotograaf. Die foto komt bij een artikel dat zaterdag in het Dagblad van het Noorden verschijnt. De fotograaf vertrok na gedane arbeid en vertelde me bij het afscheid dat hij een ‘schrijversdag’ had. Hij moest namelijk door naar zijn volgende klus: enkele schrijvers fotograferen bij de heropening van een afgebrande boekenwinkel in de stad Groningen.

Voor de lezers die vinden dat elk verhaal een moraal nodig heeft, daar komt-ie: de realiteit is vaak niet bij elkaar te bedenken. Zaken die in het echt gebeuren zijn soms onwaarschijnlijker dan de absurdste fantasie. Het leven zelf is niet zelden een grotere  inspiratiebron dan de gedachtenkronkels van mensen. ‘Leeft en verwondert u’ heeft een grote filosoof vast wel eens gezegd.

NB Enige snelle research op internet leerde me dat de betreffende boekhandel in dit verhaal van ‘Hoe een boek dat ingekocht werd voor een Groninger bij een Fries terecht kwam’ de firma Godert Walter is.

Dode hond

Midden op ons gazon stond een hoge boom. Een vreemd ding. Op de basisschool leer je als kind dat een boom één stam heeft. Bovendien wordt dat ook bevestigd in park en bos. Deze boom had echter zeven stammen. Als bij een uit de kluiten gewassen boeket bloemen schoten de zeven stammen meters de lucht in. De vorige eigenaar van ons huisje was gek op de boom. Het was zijn parasol. Verkoos zijn vrouw de zon op het terras, hij zat liever in de schaduw met een koud pilsje.

Als nieuwe bewoners hadden wij het al snel gehad met de boom. Hij ontnam veel licht en lucht. Het enige wat hij bracht waren diverse mossoorten in ons gras. Dus ging de zaag erin. De stammen leverden haardhout op voor minstens een half stookseizoen. De dunne zijtakken vormden een stevige basis voor een kreupelhoutwal rond ons perceel. Fijn voor egels, winterkoninkjes en wezels, maar vooral voor onze privacy. Onze tuin moet een vesting worden. Ommuurd door een organische wal van bomen, struiken en kreupelhout. Onneembaar voor de blikken van nieuwsgierige passanten. In ons tuinhuis moesten rust en natuur de boventoon voeren. Mensen zien we al genoeg in de stad.

Terug naar de boom. Of eigenlijk naar de stronk die overbleef na een oneerlijk gevecht; de zaag maakte zijn favorietenrol meer dan waar. De stronk stond in een ovaal perkje van zo’n twee meter lang en een meter breed, omring door flinke zwerfkeien. Ooit lag hier een vijvertje wisten we uit de overlevering. Enkele jaren geleden gedempt met keien, zand en tot slot het horloge van de schoonvader van de toenmalige eigenaar. Het perkje bevatte nauwelijks planten. Onder een parasol groeit nu eenmaal weinig. We besloten het om te spitten en maakten een herbeplantingsplan. Een heidetuintje moest het worden. Hei is wintergroen, makkelijk in onderhoud en bovendien goed bestand tegen een verdwaalde voetbal.

Het omspitten van het kleverige, gitzwarte veen duurde langer dan het neerhalen van de boom. En bleek de dagen erna een flinke aanslag op de arm- en rugspieren. De heideplantjes werden gekocht en aangevuld met twee azalea’s, want die bloeien zo mooi. In het centrum van het perkje, als ode aan de boom, plantten we een klein treurwilgje van nog geen meter hoog. Als finishing touch werd de nog zichtbare aarde bedekt met houtsnippers aangezien onkruid wieden, zelfs na enkele jaren tuinhuisbezit, nog steeds geen hobby van ons is.

Apetrots op het eindresultaat, genoten we de eerste dagen van het perkje dat toch alles weg had van een miniatuur heidetuintje. Totdat ik op een mooie zomeravond op het terras zat met een vriend van me. Een creatieve fotograaf met een – zoals je van een dergelijke kunstenaar mag verwachten – sterk beeldend en associatief vermogen. Met een oploskoffie in de linker- en een sigaretje in de rechterhand vroeg hij zich hardop af  ‘of wij daar midden op het gazon soms onze dode herdershond hadden begraven’. Ik was even stil en keek naar het perkje. Met slechts een heel klein beetje fantasie is er al een graf in te zien. Vooral omdat het ook nog een beetje bol loopt, een heuveltje is op het gras. En door de recente aanleg was het net of het hondengraf dagelijks met veel liefde werd verzorgd.

We hebben er die avond hard om gelachen. Maar toch is op dat moment iets kapot gegaan. Ons heidetuintje zal niet snel meer loskomen van het morbide stempel dat er die avond op is gezet. Het perkje zal altijd een vleugje hondengraf houden.

Dit stuk is een van de 14 tuinhuisverhaaltjes uit mijn boek ‘Spaak, overwinnen van een burn-out’, om precies te zijn hoofdstuk 22. Meer info over Spaak: http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/spaak/1001004007801576/index.html

Pagina 1 van 5

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén