Midlife. We kennen het eigenlijk alleen van de bijbehorende crisis. Zo los is het wellicht niet eens een woord. Letterlijk staat het voor ‘het midden van je leven’. Met de huidige levensverwachting is dat zo ergens rond je veertigste jaar. Het is een periode van terug- en vooruitkijken. Terugblikken op de eerste helft. Je vooral heel veel afvragen. Waar hebben die ontelbare keuzes die je gemaakt hebt je nu gebracht? De één kijkt terug op een rokend en smeulend slagveld. Een ander ziet een braaf kabbelend beekje achter zich dat langzaam is overgegaan in een sloot met stilstaand water dat enigszins muf begint te ruiken. Beiden trouwens potentiële kandidaten voor een stevige midlifecrisis. En wat gaan we die tweede helft eens doen? Doorgaan op de oude weg, de koers een beetje verleggen of het roer helemaal om? Boeiende tijd, die midlifeperiode.
Zo ergens midden in het leven maken we dus de balans op. Een van die typische midlifeverschijnselen is het ‘inhalen van wat je vroeger gemist hebt’. En zo rijden kalende vaders ineens op hippe scooters naar drumles. Of ze besluiten coach te worden van een meisjeselftal op de hockeyclub van hun zoon. Moeders van drie kinderen lopen ineens enigszins onhandig op felgekleurde, hooggehakte laarzen onder korte, leren rokjes. En ze gaan met hun nieuwe vriendinnen, die ze hebben leren kennen op het schoolplein, naar jaren-70-dansfeesten. Het hoort er allemaal bij.
Eigenlijk verlangen veel midlifers terug naar die onbezorgde kindertijd. Die periode zonder verplichtingen en verantwoordelijkheden. De tijd dat hun schouders nog ontspannen omlaag hingen; zich dus niet naast hun oren bevonden. En dan pakken ze soms weer oude activiteiten op. Met mijn 43 lentes zit ik ook in mijn midlifeperiode. Mijn Grote Analyse heb ik achter de rug en inmiddels van me af geschreven in mijn boek Spaak. Maar sinds kort heb ik wel zo’n oude kinderactiviteit opgepakt: ik doe aan midlifefishing. Samen met drie vrienden. Twee van de drie zijn net als ik rond de veertig. Zij hebben net als ik kinderen en een hypotheek. De derde is de benjamin, de vreemde eend in de bijt, met zijn 27 jaar, vrijgezellenbestaan en kamer in een studentenhuis. Goed voor het contrast. We kennen elkaar via diverse zakelijke netwerken. En tijdens een borrelavondje kwamen we erachter dat we vroeger vele uren langs de slootkant doorbrachten. Met vriendjes, hengels en gespannen verwachtingen over de vangst. En dat wilden we weer eens beleven! Meestal blijven dit soort kroegideeën bij een veelbelovend plan, maar dit keer niet. Via wat mailverkeer kwam het in de uitvoeringsfase.
We hebben nu al een paar keer met de club gevist. Even ontsnappend uit onze hectische levens, voelen we ons dan een paar uur weer jongetjes. Verstand op nul, blik op de dobber. Het blikje cola van vroeger is een flesje bier geworden. De boterhammen van mamma zijn vervangen door zakken chips. En ook wij zijn veranderd. Het is terug te zien in ons visgedrag. Vroeger waren we gericht op het vangen van grote vissen. Spannend en spectaculair wanneer je die aan de haak sloeg. Bij midlifefishing draait het meer om de activiteit zelf en niet om het resultaat. Met lullige hengeltjes vangen we kleine voorntjes en dat vinden we prima. Alleen de benjamin probeert met zwaar tuig nog enorme monsters van snoeken op de kant te tillen. Een ambitie die heel gezond is in zijn levensfase.
We praten wat over de kinderen, het werk en over die keren dat we – lang geleden – een enorme karper, snoek of zeelt verschalkten. De frequentie van onze visafspraakjes is na twee keer al flink afgenomen. De eerste keer was eigenlijk het leukst, zoals zo vaak. Dat begon ’s middags al tijdens de voorpretfase in de viswinkel. Als kleine jongetjes in een snoepwinkel keken we onze ogen uit. Dat de maatschappij snel verandert zie je ook terug in de hengelsportzaak. Diezelfde avond aan de slootkant opende één van ons zijn oude viskist. Veel visgerij bleek verweerd en dus onbruikbaar. Maar de mooiste vangst van die eerste avond was ontegenzeggelijk die schitterende, 25 jaar oude visvergunning die uit het onderste laatje kwam. Midlifefishing. Het is leuk. En daar gaat het om. Probeer te genieten – een eventuele crisis daargelaten – van je midlife. Voor je het weet is die voorbij en verlang je er naar terug.