Soms moet je een nieuw avontuur aangaan in het leven. Al was het maar om nieuwe energie te krijgen. Die kun je niet altijd maar uit jezelf halen. Bovendien: stilstand is achteruitgang. Een beroemd cliché. Hoe ouder ik word, hoe meer ik van clichés ga houden. Het zijn vaak nietszeggende zinnetjes, totdat je meemaakt wat de bedenker ervan heeft meegemaakt. Of voelt wat de bedenker heeft gevoeld. Dan valt het kwartje. Dan wordt een suffe dooddoener ineens een inspirerende levensles. Het leven gaat door. Dat is er ook zo eentje. Een niksig zinnetje totdat je een keer lelijk stil komt te staan in het leven. Door een persoonlijke crisis, ziekte of andere heftige ervaring. Maar goed, een nieuw avontuur dus. Ik ga er binnenkort eentje aan, samen met mijn gezin. We gaan verhuizen. Naar het platteland, midden in de natuur.
Tag: Groningen Pagina 1 van 7
Als klein jongetje was de grond mijn jachtterrein. Regelmatig trok ik mijn hand uit die van mijn moeder en schoot zonder uit te kijken de straat op, haar met een hartverzakking achterlatend op het trottoir. Waarom? Omdat er een voorwerp lag te glinsteren, te verleiden, te wenken. Meestal ging het om triviale zaken als een bierdop, schroefje of sleutel. Lelijke teleurstellingen, ook nog eens gevolgd door een verbaal pak op mijn lazer van mijn geschrokken moeder. De grootste prooi was ooit een rijksdaalder. Dagenlang voelde ik mij de rijkste mens ter wereld! Eigenlijk wel logisch dat ik op jonge leeftijd archeoloog wilde worden. Op zoek naar gouden munten, potscherven maar vooral vuistbijlen. Ik was erdoor gefascineerd.
De voorgevel van de voormalige meubelfabriek “Nederland” (1904) aan de Blekerstraat in Groningen. Het pand, dat werd ontworpen door A.J. Sanders (1869-1909), is een rijksmonument (rm 485181).
Het klinkt als een slechte horrorfilm, maar elk jaar wordt de Groningse Schildersbuurt geconfronteerd met een invasie van honderden pootlozen. Luid schreeuwend dringen ze massaal via gaten en kieren de huizen van onze buurt binnen. Ik heb het over de gierzwaluwen. Zwarte, sikkelvormige silhouetten, die vanaf begin mei door het zwerk boven onze buurt scheren. Soms wel met 120 kilometer per uur. Apodiformes is de Latijnse naam van deze vogelfamilie: de pootlozen. Ze kunnen niet lopen; hebben slechts klauwtjes waarmee ze als vleermuizen aan gebouwen of takken kunnen hangen. Maar zelfs dat doen ze zelden. Hun hele leven speelt zich af in de lucht. Daar zie je ze jagen, eten, paren, sjansen, dansen en hoor je ze oorverdovend gieren. Ze slapen zelfs vliegend!