Concept & copy, schrijver

Tag: burn-out Pagina 1 van 5

Spaak nu gratis te downloaden!

Afbeelding 199 In mei 2008 kwam mijn boek Spaak uit. Een autobiografische roman over de burn-out die mij trof in 2003. In Spaak kijk ik vijf jaar later terug op die periode, vanuit mijn tuinhuisje aan de rand van de stad. Ik lees daar in het dagboek dat ik eind 2003 en begin 2004 bijhield. Aantekeningen uit de donkerste periode in mijn leven, waarin langzaam het licht weer ging schijnen. Als lezer krijg je inzicht in de oorzaken van mijn burn-out, maak je mee wat voor consequenties deze aandoening had voor mijn dagelijkse leven en lees je hoe ik langzaam overeind krabbel. Spaak is dus geen saai zelfhulpboek zoals de meeste boeken over burn-out. Er komen bovendien universele thema’s aan bod, zoals rouwverwerking, angst, loslaten, acceptatie, de omgang met de pijn van het leven, het verkrijgen van zelfinzicht en persoonlijke groei. De vorm en de inhoud van Spaak maken het boek ook heel interessant voor mensen die geen burn-out hebben (gehad). Ik wissel de dagboekverhalen trouwens af met luchtige stukjes over het reilen en zeilen rond mijn tuinhuisje, vijf jaar later, gezond en wel. Daardoor wordt Spaak ondanks het pittige thema nooit een loodzwaar boek.

Spaak heeft veel media-aandacht gehad in de landelijke pers. Hoogtepunten: een paginagroot interview met Toine Heijmans in de Volkskrant, een twee uur durend radio-interview met Leon Verdonschot in het programma Oeverloos en een optreden bij Sipke Jan Bousema in de televisietalkshow ‘Vijf op Twee’ van de NTR. Het zorgde ervoor dat de eerste druk binnen vier maanden was uitverkocht. Inmiddels is ook de tweede druk op. De afgelopen maanden heb ik nagedacht wat ik wilde met Spaak. Een derde druk of iets heel anders? Ik heb besloten tot het laatste. Vanaf nu is Spaak voor iedereen gratis te lezen. Belangrijkste reden voor deze keuze: de vele positieve, persoonlijke en soms ontroerende reacties die ik heb gehad op het boek. De openheid in Spaak werd beantwoord met openheid door de lezers. In veel reacties bleek dat mensen geraakt werden door mijn verhaal en dat ze er bovendien wat aan hadden in hun eigen leven. Wat mij betreft het mooiste effect dat een boek kan hebben. Ik wens je alvast veel leesplezier en hoop dat ook jij – of iemand in je omgeving – wat hebt aan mijn levenslessen uit mijn burn-out!

Voor de e-pub klik je hier, de pdf vind je hier. Veel leesplezier!

Recensie Spaak

“Het is een vat vol emoties op een prettig presenteerblaadje. En daarom voor iedereen een aanrader.” Zo luidt de conclusie van deze mooie recensie van mijn boek Spaak. Het stond in december 2013 in het blad van burn-outkliniek U-Center.

U-SUPPORTER art pag 2 150dpi

Vervelen moet je leren

foto4Mijn tuinhuis bekleedt meerdere functies in mijn dagelijks leven. Zo is het mijn kantoor. Ik schrijf er het hele jaar door aan boeken en (reclame)teksten. ’s Zomers met de schuifdeur open, ’s winters met de houtkachel aan. Het tuinhuis is ook een recreatiewoning voor het hele gezin. Wanneer we hier een weekend verblijven met mooi weer, voelt het bij thuiskomst in de stad alsof we een week op vakantie in het buitenland zijn geweest. Natuurlijk is het stekkie in het Stadspark ook mijn tuin. Waar anderen vanuit hun bijkeuken het gazon opstappen, moet ik er een kwartier voor fietsen.  Maar dan kan ik ook los met grasmaaier, schoffel en mijn groene vingers. En kom ik regelmatig thuis met verse groente uit de moestuin. Maar het tuinhuis heeft nog een vierde functie. Hoe zal ik die nou eens noemen. Hangplek? Keutelplaats? Verveeloord? Ergens in die hoek in ieder geval.

Sinds ik tien jaar geleden werd overvallen door een burn-out, sta ik nogal anders in het leven. Ik heb veel geleerd van die periode. Over mezelf. Over mensen in het algemeen. En over de effecten van de huidige maatschappij op mijn functioneren. Eén van die vele lessen heeft te maken met vervelen. Met niks doen. Dat is voor mij – en vele anderen – verdomd moeilijk. Ja toch? In dit calvinistische landje moet er gewerkt worden. Hard als het even kan. En veel. Bovendien, de generatie waarvan mijn ouders deel uit maakten, heeft de oorlog meegemaakt. En het land daarna opgebouwd, soms met de blote handen. Hoewel ik niet christelijk ben opgevoed, was in mijn jeugd ledigheid toch echt des duivels oorkussen. Maar de tijden zijn veranderd, net als ikzelf. Ledigheid? Dat is op gezette tijden geen zonde maar een zegen. foto3

Na enkele drukke maanden als schrijver van teksten, echtgenoot van Linda, vriend van vele vrienden en vader van twee kinderen, neem ik af een toe een week rust. Met pen of stift zet ik dan een groot kruis in mijn agenda. Daarboven zet ik het woord ‘Tuinhuis.’ De bestemming voor die week is helder, de opdracht voor mezelf ook: niks doen. De eerste twee dagen van zo’n week spartelt de geest nog wat tegen. Dan loop ik wat verdwaasd door tuin en huis. Dan maai ik het gras met een stevig schuldgevoel. Half Nederland zit achter z’n computer, ik loop achter de maaier. Dat kan niet. Dat mag niet. Maar het moet wel. Van mezelf. Na die twee dagen omarm ik het niks doen als vanzelf met beide armen. Heerlijk. Ik doe klusjes die niet eens op een ‘To Do’-lijstje thuishoren. Zo niksig zijn ze. Drie kopjes afwassen, vijf grassprieten van het terras trekken, een schroefje aandraaien van de tuinstoel. Dat werk. Maar ook: zitten en gewoon om me heen kijken. Wel een kwartier lang. Vervelen is ook een kwestie van doorzetten. Niet die makkelijke weg kiezen van druk doen. Langzaam kom ik in een diepe rust terecht. Een rust waarvoor een weekend vaak tekort is en een vakantie in het buitenland veel te veel prikkels bevat. Rust met een hoofdletter R, van top tot teen in hoofd en lijf.

foto5Zo’n verveelweek is heel paradoxaal.  Want hoewel ik niks doe, gebeurt er van alles. Halve ideeën en vage plannen, normaal toegedekt door de waan van de dag, krijgen in die week ineens de ruimte om verder te groeien. Tollende kwartjes vallen ineens op hun plek. Mijn onbewuste kan eindelijk wat zaken doorgeven aan het bewuste, dat inmiddels de rust heeft om iets te ontvangen. Voor iemand die het moet hebben van zijn creativiteit, is zo’n week eigenlijk heel nuttig en productief. Hoewel dat helemaal de bedoeling niet is. Vervelen, het is een primaire levensbehoefte aan het worden voor de werkende mens. En als je je best doet, is het te leren.

Deze column verscheen in het verenigingsblad van TRV Stadspark, in juni 2013.

Uit de brand

Met enige regelmaat krijg ik een reactie van een lezer op mijn boek Spaak. Zo ook vandaag. Een leuke e-mail van een meneer uit Dokkum. Ook hij was in 2003 overvallen door een burn-out. Ook hij was op aanraden van een therapeut gaan fietsen. Ook hij was foto’s gaan maken in de natuur en erbij gaan dichten, zoals ik deed in mijn bundel Bermspinsels. Ook hij gaf dat uit in boekvorm. En ook hij stoeit nog op gezette tijden met de juiste balans  in het leven, creatief,  gedreven en getekend als hij is.

Op zich heel bijzonder, al die overeenkomsten. Maar geloof me, die kom ik vaker tegen in de lezersreacties. Veel lezers herkennen situaties, oplossingen en zichzelf in Spaak. Het bijzondere van dit contact zat dan ook meer in zijn tweede e-mail wat mij betreft. Die stuurde hij als reactie op mijn antwoordmail. Daarin bedankte ik hem voor zijn leuke reactie. Ik verwonderde me over onze overeenkomsten. Complimenteerde hem met de foto’s en gedichten op zijn site. En vroeg hem tot slot hoe hij aan Spaak gekomen was. Dat doe ik altijd. Het zal wel de beroepsdeformatie van een marketing- en communicatieman zijn. Ik ben altijd nieuwsgierig. Ken je Spaak via Twitter? Via een vriend of familielid? Via een krantenartikel of radio-interview? Ben je bij een lezing van mij geweest? Of kwam je het zomaar, toevallig ergens tegen? De mailer van vanochtend viel absoluut in de laatste categorie.

Hij schreef in zijn tweede e-mail dat hij veel leest. En dat hij daarom vaak bij een zaak in Dokkum komt, die boekpartijen opkoopt. Recent had dit bedrijf een stapel boeken ingekocht van een boekenwinkel in de stad Groningen waar brand had gewoed. Tussen de boeken met lichte brand- en blusschade viel zijn oog op het ongeschonden exemplaar van Spaak in het schap. De rest is geschiedenis, die je nu kent. Hoe ironisch; een boek over burn-out dat glansrijk en glanzend een brand overleeft!

Wat het voorval nog grappiger, gekker, of hoe je het maar wil noemen maakt, is het volgende. Gisteren werd ik bij mijn tuinhuis geportretteerd door een fotograaf. Die foto komt bij een artikel dat zaterdag in het Dagblad van het Noorden verschijnt. De fotograaf vertrok na gedane arbeid en vertelde me bij het afscheid dat hij een ‘schrijversdag’ had. Hij moest namelijk door naar zijn volgende klus: enkele schrijvers fotograferen bij de heropening van een afgebrande boekenwinkel in de stad Groningen.

Voor de lezers die vinden dat elk verhaal een moraal nodig heeft, daar komt-ie: de realiteit is vaak niet bij elkaar te bedenken. Zaken die in het echt gebeuren zijn soms onwaarschijnlijker dan de absurdste fantasie. Het leven zelf is niet zelden een grotere  inspiratiebron dan de gedachtenkronkels van mensen. ‘Leeft en verwondert u’ heeft een grote filosoof vast wel eens gezegd.

NB Enige snelle research op internet leerde me dat de betreffende boekhandel in dit verhaal van ‘Hoe een boek dat ingekocht werd voor een Groninger bij een Fries terecht kwam’ de firma Godert Walter is.

Pagina 1 van 5

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén