Concept & copy, schrijver

Ik ben niks meer.

Als je klein bent denk je er al over na: wat wil ik later worden als ik groot ben? Het gaat dan om een beroep. En een beroep, dat word je inderdaad. Dat ben je. Met alles wat daarbij hoort. Je wordt stratenmaker. En dan fluit je dus naar vrouwen. Ook als je eigenlijk heel verlegen bent. Als bankemployee draag je een stropdas, hoe dat ding je adamsappel ook geselt en je de adem ontneemt. Als motoragent laat je je snor staan, al klaagt je vrouw daar tijdens de sex al jaren over. Als verkoper slijm, draai en lieg je je de dag door. En je sluit je gevoel maar af omdat het anders niet te doen is. Je wordt je beroep en gaat je ernaar gedragen. En dat gedrag strookt lang niet altijd met hoe je eigenlijk bent. Hoe jij je graag wilt gedragen.

Ik zat laatst in de auto, voor mijn werk,  en dacht: ben ik eigenlijk geworden wat ik wilde worden? Nou nee. Ik droomde vroeger dat ik – in chronologische volgorde –  profvoetballer, archeoloog en later natuurdocumentairemaker zou worden. Uiteindelijk werd ik copywriter. Maar sinds ik de aandelen van mijn reclamebureau verkocht heb, ben ik eigenlijk niks meer. De kop van mijn website is dan ook gewoon mijn naam. Daaronder staan wel wat aanduidingen: schrijver, columnist, copywriter, conceptbedenker. En in mijn bio staat dat ik foto’s maak. Zo veel beroepen tegelijk zijn, kan natuurlijk niet. Dan zou ik schizofreen worden. Ik kwam erachter dat ik gewoon Pierre ben en dat ik beroepen doe. Ik word of ben ze niet. Ik doe werkzaamheden die ik leuk vind. Waar ik energie van krijg. Zonder dresscode, vakterminologie of ‘beroepsgedrag’. Heerlijk. En ik ken er steeds meer: mensen die moeilijk kunnen bestempelen wat ze nou precies zijn. Mensen die bepaalde vaardigheden hebben die ze niet in een beroep, in een hokje, kunnen vangen. Wat mij betreft gaan we beroepsmatig niks meer worden of zijn. We gaan de werkzaamheden doen die bij ons passen. Weg met de functie-aanduiding op de visitekaartjes. En even een zijstraat, politiek gezien ben ik ook niks meer. Niet rechts en niet links. Volgens mij wordt het tijd om flink wat heilige hokjes omver te schoppen. Ze beperken ons enorm.

Vorige

Spaak is verkrijgbaar!

Volgende

Huisdierenleed

  1. Een blog uit m’n hart. Ik ben haast mijn hele leven al niks en dat bevalt me ontzettend goed.
    Waarom ik niks ben? Ik pas niet in een hokje en ik wil ook helemaal niet in een hokje passen. Een konijn stop je toch ook niet in een hokje? Nou, ik niet, tenminste.
    Tegenwoordig heb ik een chronische ziekte. Maar dat ben ik toch zeker niet? Ik ben toch niet COPD? Nee, ik heb COPD. Net zoals ik werkzaamheden doe.

    Het zou wat zijn zeg? Wat ben jij tegenwoordig, Hans? O, ik ben sinds drie jaar chronisch ziek.
    Bevalt dat een beetje?
    Ach, je moet wat zijn, hè.
    Betaalt wel lekker zeker?
    Breek me de bek niet open, ben nog nooit zo arm geweest.

  2. Het is ontzettend leuk om dingen te doen die je leuk vindt en gewoon jezelf te zijn.

  3. Paul

    Ik ben wel ietsl, maar feel you completely!
    Je slaat de spijker weer eens op de kop! Om maar eens timmerman-slang te gebruiken.

    Iets zijn maar ook heel veel andere dingen daarnaast en dat dus eigenlijk ook zijn, of willen zijn. Mooi boom-onderwerp.

  4. Pauline

    mooi stuk! heb mijn heilig hokje omvergeduwd, gouden kooitje achter me gelaten ben weer vrij om te doen waar ik zin in heb ! wat een heerlijke dag om uit te vliegen ! En morgen en overmorgen en dan en dan en dan en dan en dan…

  5. Ger Ettes

    Hallo Piere,

    Kan ik het boek ‘Spaak’ dat ik heb gekocht nog door je laten signeren? Vooral de stukjes over je tuinhuis vind ik leuk!

    Bij voorbaat dank en met vriendelijke groet,

    Ger Ettes,
    tuinhuisbezitter op Piccardthof (Maluslaan 7)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén