Hé, daar is mijn jeugd weer.

Via mijn kinderen beleef ik mijn jeugd opnieuw. Voor een deel dan. En dat kan heel leuk zijn. Neem nu Sinterklaasavond; dat was voor mij al decennialang een vrij suf samenzijn. We wisselden met volwassenen wat voorspelbare cadeaus uit met lollig bedoelde gedichten. Best gezellig, maar niet meer dan dat. De laatste jaren is dat anders. De week voor het heerlijk avondje is de spanning voelbaar in huis. De jongens, nu 8 en 12, zijn knap zenuwachtig en opgewonden. Op 5 december zijn ze bijna zichzelf niet meer. En ze worden als de dag vordert steeds stiller. De stress is van hun bleke koppies te scheppen om een uur of zes. En die grijpt mij ook, net als vroeger. Nu besef ik weer hoe ‘Sinterklaas vieren’ hoort te zijn: superspannend!

Toen mijn oudste zoon Justin enkele jaren ‘op voetbal zat’, werd ik ook teruggevoerd naar mijn onbezorgde levensfase. Ik kwam weer op geurende, pasgemaaide velden en in muffe kleedkamers. Met oude tegelvloeren, bezaaid met door noppen geperforeerde plakkaten gras. Zweterige hokken waar na de wedstrijd dichte mist heerste van het collectieve douchen. Ik zag mezelf weer voor me met mijn teamgenoten van VV Roden tijdens een uitwedstrijd bij GOMOS in Norg of VAKO in Vries. Heerlijk!

Soms is het ook wat minder leuk. Zoals die keer dat Mees naar het ziekenhuis moest voor een kleine ingreep. Ik rook direct weer het lachgas van mijn amandeloperatie van veertig jaar geleden. En zag de rare kleuren uit mijn hallucinatie haarscherp voor me. Als ik met ze naar zwemles ging, voelde ik via hen weer de haat jegens zwembad, badmeester en vooral ‘water in de neus van het onder water zwemmen’.

Maar het schiet qua leeftijd al aardig op met die mannen van me. Via de oudste ga ik binnenkort mijn puberteit herbeleven. Of eigenlijk is dat al begonnen. Hij zit al in de fase van ‘het erbij horen’. Hij wil het liefst naar school met megagrote logo’s van Nike en Adidas op zijn buik. Werd zijn spaargeld vroeger louter omgezet in speelgoed, tegenwoordig dus ook in textiel. Zijn nagelnieuwe mobiele telefoon nam hij nooit mee naar school. Terwijl die daar eigenlijk wel voor bedoeld was. Zo kunnen ouders en kind immers met elkaar communiceren als ze niet samen in één huis rondlopen. Maar wat bleek, hij schaamde zich voor zijn ‘suffe Nokia zonder touchscreen en bluetooth’. Nu hij de oude iPhone van paps heeft gekregen, staan zijn vriendjes in een kring om hem heen op het schoolplein. Pijnlijk herkenbaar allemaal. Ik wilde in de jaren zeventig ook het liefst in mijn spijkerbroek met ‘tandpastastreep’ aan de zijkant naar school. Met Roots eronder of mijn afgetrapte Adidas tennisschoenen. Cool, hoewel wij dat destijds gaaf noemden. En je walkman nam je ook pas mee naar school als die van Sony was.

Ik wacht met spanning op de eerste verkering, het eerste liefdesverdriet, de eerste dronkenschap en wat al niet meer. Ik ga me schrap zetten. Want die puberteit van me was toch iets onbezorgder dan de lagere schooltijd.