De Kraneweg

De Kraneweg is de slagader van de Groningse Schildersbuurt. Kaarsrecht verdeelt hij de wijk in een noord- en zuidkant. Waar ’s nachts de stille straatjes van onze wijk dorps aandoen, is de Kraneweg grootstedelijk. Taxi’s en nachtbussen rijden dan af en aan. Zingende studenten slingeren in groepjes richting hun studentenhuizen. Hun jaar- of huislied wordt af en toe overstemd door een luide sirene. Voor de hulpdiensten is de Kraneweg de snelste verbinding naar het westen van de stad. Ook het gemeentebestuur beschouwt hem als transportader. Recente investeringen betroffen stil asfalt en zuinige straatverlichting.

De Kraneweg is altijd al een belangrijke route naar de stad geweest. Op een kaart uit 1565 staat hij al getekend. Over het toenmalige zandpad dreven boeren hun vee richting de markt in de stad. Begin vorige eeuw reed er een tram. Later trolleybussen. Maar zou de Kraneweg niet meer kunnen zijn dan hij nu is? Een lust voor de ogen van bezoekers en bewoners bijvoorbeeld? Een feest voor voetgangers en winkeliers? Als een Franse boulevard?

 Martin Bril schreef ooit een column over de Kraneweg. In de Volkskrant, op 29 mei 2002. Hij was er lang niet geweest. Twintig jaar daarvoor liep hij er vaak. Hij studeerde aan het instituut op nummer 48. Zijn beeld van de straat klopte niet meer met de werkelijkheid van 2002. De Kraneweg was helemaal niet zo statig als hij dacht. En ook niet zo ver van het centrum. Maar de panden en afstanden waren niet veranderd. Hij wel. De Kraneweg was niet meer de hoofdader van zijn leven. Hij had zich gevoegd bij alle andere straten van de wereld. Dat vond hij een opluchting. Hij is inmiddels overleden. Net als Pim Fortuyn, die hij wel eens tegenkwam op zijn instituut. Ach Martin.

Op de Kraneweg zijn nog enkele bedrijven gevestigd. Hier ontmoeten twee totaal verschillende werelden elkaar. Die van de geest en die van de maag. In de chique panden huizen psychologen, haptonomen, therapeuten, yogastudio’s en zelfs een zenuwarts. Ze doen goede zaken in deze razende wereld die steeds minder goed is te volgen voor ons hoofd. Tussen de praktijken door zijn er louter adressen voor een snelle hap. Een belegd broodje, patatje, afhaalpizza, zakje krentenbollen of een bak bami. Ook onmisbaar in deze wereld, waarin tijd voor eten steeds schaarser wordt.

De Kraneweg. Er is de laatste weken iets veranderd. De heftige stormen van dit najaar trokken hun sporen. De straat wordt omzoomd door boomstronken. Een geluk bij een ongeluk, want de bomen die er stonden waren boompjes. Klein, iel en veelal ongezond. De buurt ruikt kansen. Mooie, hoge bomen zouden een enorme stap zijn richting die statige, Frans aandoende boulevard. Er zullen nieuwe bomen moeten komen. Stel je eens voor; platanen van tien meter en hoger! Ik zou het prachtig vinden. En Martin waarschijnlijk ook. Hij was dol op Frankrijk.

Deze column verscheen in januari 2014 in de wijkkrant van de Groningse Schildersbuurt.